Εισαγωγή
1.Η προβολή κατασκευάζει την αντίληψη.2 Ο κόσμος που βλέπεις είναι ό,τι εσύ απέδωσες σ’ αυτόν και τίποτε άλλο.3 Όμως ενώ δεν είναι τίποτε περισσότερο από αυτό δεν είναι και τίποτε λιγότερο.4 Επομένως για σένα είναι σημαντικός.5 Είναι ο μάρτυρας της διανοητικής σου κατάστασης, η εξωτερική εικόνα μιας εσωτερικής κατάστασης.6 Όπως κάποιος σκέφτεται, έτσι και αντιλαμβάνεται.7 Επομένως μην επιζητάς να αλλάξεις τον κόσμο, αλλά διάλεξε να αλλάξεις το νου σου σχετικά μ’αυτόν.8Η αντίληψη είναι ένα αποτέλεσμα, όχι η αιτία.9 Και γι’ αυτό είναι άνευ νοήματος ο οποιοσδήποτε βαθμός δυσκολίας στα θαύματα.10 Όλα όσα βλέπει κανείς με την πραγματική όραση είναι θεραπευμένα και άγια.11 Τίποτα από όσα γίνονται αντιληπτά χωρίς αυτή δεν έχει νόημα.12Και όπου δεν υπάρχει νόημα, υπάρχει χάος.
2.Κρίνεις τον εαυτό σου και τον καταδικάζεις και αυτό το προβάλλεις και στον κόσμο.2 Βλέποντας τον ως άξιο καταδίκης, βλέπεις μόνο αυτά που έκανες για να πληγώσεις τον Υιό του Θεού.3 Αν βλέπεις τον αφανισμό και την καταστροφή τότε προσπάθησες να τον σταυρώσεις.4 Αν βλέπεις την αγιότητα και την ελπίδα τότε έχεις ενωθεί με το Θέλημα του Θεού για την απελευθέρωση του Υιού Του.5 Δεν υπάρχει άλλη επιλογή ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο αποφάσεις.6 Και θα δεις τις αποδείξεις της επιλογής που έκανες, και θα μάθεις ν’ αναγνωρίζεις ποια ήταν η επιλογή σου.7 Ο κόσμος που βλέπεις δείχνει πόση χαρά έχεις επιτρέψει στον εαυτό σου να δει μέσα σου και να δεχτεί ότι σού ανήκει. 8 Και αν αυτό είναι το νόημά του, τότε η δύναμη να του δώσεις χαρά πρέπει να βρίσκεται μέσα σου.
Ι. Το Ξεχασμένο Τραγούδι
1. Ποτέ μην ξεχνάς πως οι τυφλοί «βλέπουν» έναν φανταστικό κόσμο, καθώς τους είναι άγνωστο το πως μοιάζει στ’ αλήθεια.2 Πρέπει να βασιστούν γι’ αυτό που θα μπορούσαν να δουν σε στοιχεία που πάντοτε θα είναι έμμεσα.3 Ανακατασκευάζουν αυτό που έμμεσα αντιλαμβάνονται καθώς παραπατούν και πέφτουν εξαιτίας αυτού που δεν αναγνώρισαν ή περνούν με ασφάλεια από τις ανοικτές πόρτες που νόμισαν ότι ήταν κλειστές.4 Ακριβώς αυτό συμβαίνει και σε σένα.5 Δεν βλέπεις.6 Τα στοιχεία στα οποία βασίζεσαι είναι λανθασμένα και έτσι παραπατάς και πέφτεις πάνω στις πέτρες που δεν αναγνώρισες, ενώ δεν αντιλαμβάνεσαι ότι μπορείς να περάσεις από τις πόρτες που τις νόμιζες κλειστές μολονότι στέκουν ορθάνοιχτες μπροστά σε μάτια που δεν βλέπουν, περιμένοντας να σε καλωσορίσουν.
2. Τι κουτό είναι να προσπαθείς να κρίνεις αντί να προσπαθήσεις να δεις.2 Δεν χρειάζεται να φαντάζεσαι πως πρέπει να μοιάζει ο κόσμος.3 Πρέπει να τον δείτε πριν να αναγνωρίσετε τι είναι πράγματι αυτός ο κόσμος. 4Μπορείτε να μάθετε ποιές πόρτες είναι ανοικτές και μπορείτε να δείτε πού βρίσκεται η ασφάλεια όπως και ποιός δρόμος οδηγεί στο σκοτάδι και ποιός στο φως. 5Η κρίση πάντοτε θα σού δίνει λάθος κατεύθυνση, αλλά η όραση θα σού δείχνει που να πας. 7 Γιατί θα πρέπει να μαντεύεις;
3.Δεν χρειάζεται να μάθεις μέσα από πόνο 2 Τα απαλά μαθήματα μαθαίνονται με χαρά και απομνημονεύονται πρόθυμα.3 Αυτό που σου δίνει χαρά θέλεις να το μάθεις και να μην το ξεχάσεις. 4 Δεν είναι κάτι που θα ήθελες να αρνηθείς.5 Το ερώτημά σου είναι κατά πόσον τα μέσα με τα οποία θα διδαχθείς αυτά τα μαθήματα θα σού φέρουν τη χαρά που υπόσχονται.6 Αν πίστευες ότι θα σού φέρουν χαρά δεν θα υπήρχε πρόβλημα στο να τα μάθεις7 Δεν είσαι ακόμη χαρούμενος μαθητής, επειδή εξακολουθείς να αμφιβάλλεις αν η όρασή θα σού προσφέρει περισσότερα από την κρίση, και έχεις μάθει ότι δεν μπορείς να έχεις και τα δύο.
4. Οι τυφλοί εξοικειώνονται με τον κόσμο τους προσαρμοζόμενοι σ’ αυτόν.2 Νομίζουν πως μπορούν να βρίσκουν τον δρόμο τους μέσα σ’ αυτόν.3 Τον έμαθαν όχι μέσα από χαρούμενα μαθήματα, αλλά μέσα από την αυστηρή ανάγκη των περιορισμών που πίστευαν πως δεν μπορούν να υπερβούν.4 Και επειδή εξακολουθούν να το πιστεύουν, θεωρούν πολύτιμα τα μαθήματά του, και προσκολλώνται σ’αυτά επειδή δεν μπορούν να δουν.5 Δεν καταλαβαίνουν πως αυτά τα μαθήματα τους κρατούν τυφλούς.6 Δεν το πιστεύουν.7 Και έτσι συντηρούν τον κόσμο που έμαθαν να “βλέπουν” μέσα στη φαντασία τους, πιστεύοντας πως η μόνη επιλογή τους είναι αυτή και καμία άλλη.8 Μισούν τον κόσμο που έμαθαν μέσα απ’ τον πόνο.9 Και όλα όσα νομίζουν ότι υπάρχουν μέσα σ’ αυτόν, χρησιμεύουν για να τους υπενθυμίζουν ότι είναι ατελείς και πικρά στερημένοι.
5. Έτσι καθορίζουν την ζωή τους και το πού ζουν, προσαρμόζοντάς την αναλόγως όπως νομίζουν ότι πρέπει να κάνουν, φοβούμενοι να χάσουν τα λίγα που έχουν.2 Και έτσι συμβαίνει με όλους όσους βλέπουν το σώμα σαν το μόνο που έχουν και το μόνο που επίσης έχουν οι αδελφοί τους.3 Προσπαθούν να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο και αποτυγχάνουν ξανά και ξανά.4 Και προσαρμόζονται στην μοναξιά, πιστεύοντας πως το να κρατήσουν το σώμα σημαίνει το να διασώσουν τα λίγα που έχουν. 5Άκουσε, και προσπάθησε να σκεφθείς αν θυμάσαι αυτό για το οποίο θα μιλήσουμε τώρα.
6. Ακούστε,- ίσως πιάνετε έναν υπαινιγμό μίας αρχαίας κατάστασης που δεν έχετε εντελώς ξεχαστεί ∙ αμυδρή, ίσως, αλλά καθόλου άγνωστη, σαν ένα τραγούδι του οποίου το όνομα έχει από καιρό ξεχαστεί, και οι συνθήκες στις οποίες το άκουσες είναι ολότελα λησμονημένες.2 Δεν έχει μείνει στη μνήμη σου όλο το τραγούδι αλλά μονάχα ένας ψίθυρος μελωδίας, που δεν σχετίζεται μ’ ένα πρόσωπο ή ένα μέρος ή με κάτι συγκεκριμένο.3 Αλλά από αυτό το μικρό κομμάτι μελωδίας θυμάσαι πόσο υπέροχο ήταν το τραγούδι, πόσο υπέροχο το μέρος όπου το άκουσες, και πόσο αγαπούσες αυτούς που βρίσκονταν εκεί και το άκουγαν μαζί σου.
7. Οι νότες δεν σημαίνουν τίποτε.2 Όμως τις κράτησες μέσα σου, όχι για αυτές τις ίδιες, αλλά σαν ένα γλυκό ενθύμιο από κάτι που θα σε έκανε να κλάψεις από συγκίνηση αν θυμόσουν πόσο πολύ το αγαπούσες.3 Θα μπορούσες να θυμηθείς, όμως φοβάσαι, πιστεύοντας πως θα έχανες τον κόσμο στον οποίο έμαθες να ζείς από τότε.4 Και όμως ξέρεις πως τίποτε μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο δεν σού είναι ούτε κατά το ήμισυ το ίδιο αγαπητό όσο αυτό.5 Άκου, για να διαπιστώσεις αν θυμάσαι ακόμη ένα αρχαίο τραγούδι που ήξερες πολύ παλιά και που παρέμεινε πιο αγαπητό από κάθε μελωδία που έμαθες στον εαυτό σου από τότε.
8. Πέρα από το σώμα, πέρα από τον ήλιο και τα αστέρια, πέρα από ό,τι που βλέπεις, βρίσκεται μία αψίδα από χρυσό φως που όμως σου είναι με κάποιο τρόπο γνωστή ,η οποία καθώς την κοιτάς απλώνεται και εκτείνεται σε ένα μεγαλειώδη ακτινοβόλο κύκλο.2 Και όλος ο κύκλος πλημμυρίζει με φως μπροστά στα μάτια σου.3 Καθώς τα όρια του κύκλου εξαφανίζονται αυτό που βρίσκεται μέσα του δεν είναι πια περιορισμένο .4 Το φως απλώνεται και καλύπτει τα πάντα, επεκτείνεται απεριόριστα και για πάντα στην αιωνιότητα, δίχως διακοπή ή όριο πουθενά.5 Μέσα σ΄αυτό το φως όλα ενώνονται σε ένα τέλειο συνεχές.6 Είναι αδύνατο να φανταστείς ότι κάτι βρίσκεται έξω από αυτό, γιατί το φως βρίσκεται παντού.
9. Αυτή είναι η όραση του Υιού του Θεού, τον οποίο γνωρίζεις καλά.2 Αυτή είναι η όραση εκείνου που γνωρίζει τον Πατέρα Του.3 Αυτή είναι η ανάμνηση αυτού που είσαι ένα κομμάτι αυτού που μέσα του περιέχονται τα πάντα, και που όλα ενώνονται σ’ αυτό όπως ακριβώς ενώνονται και μέσα σου.4 Δέξου την όραση που μπορεί να σού δείξει αυτό, και όχι το σώμα.5 Γνωρίζεις το πανάρχαιο τραγούδι και μάλιστα πολύ καλά.6 Τίποτε δεν θα είναι ποτέ πιο πολύτιμο για σένα όπως αυτός ο πανάρχαιος ύμνος της αγάπης του Υιού του Θεού που ακόμα και πάντοτε τραγουδά στον Πατέρα Του.
10. Και τώρα οι τυφλοί μπορούν να δουν γιατί αυτό το ίδιο τραγούδι, που τραγουδούν προς τιμήν του Δημιουργού τους, εξυμνεί και τους ίδιους.2 Η τυφλότητα που οι ίδιοι κατασκεύασαν δεν μπορεί να αντισταθεί στην ανάμνηση αυτού του τραγουδιού.3 Και θα στραφούν προς την όραση του Υιού του Θεού, ενθυμούμενοι ποιός είναι αυτός για τον οποίο τραγουδούν.4 Τι άλλο θα μπορούσε να είναι ένα θαύμα παρά αυτή η ανάκληση της μνήμης;5 Και ποιός δεν την έχει μέσα του;6 Το φως μέσα σ’ έναν την αφυπνίζει σε όλους.7 Και όταν το δεις μέσα στον αδελφό σου το θυμάσαι για λογαριασμό όλων.